ერთი დღე ორი უიღბლოს ცხოვრებიდან,რომლებმაც არ იცოდნენ რა ექნათ.

მოგელ,გინდა მაგარ პროკლუჩენიაში წაგიყვანო?ჩვენ,რომელიღაც გარეუბანში ვართ.ერთ უბრალო ქუჩაზე.ქუჩაზე რა სოფელს ჰგავს.მაგრამ მაინც თბილისია.ერთი სკამი ვიპოვეთ და ვსხედვართ. ვეწევი და ვუსმენ.ის ათასს ჰყვება.არ ჩერდება და თან ხაზს უსვამს,რომ არ ჩერდება.ჩვენ მეჯდუპროჩემ მაგრად უაზროდ ვზვიართ.გვცივა.მაგრად ცივა.თან ღამეა და არაფერი არ ხდება.ორივე ჩვენსას ვფიქრობთ.ორივეს აქედან წასვლა გვინდა.-იცი მე მხოლოდ 4 ადამიანთან მაქვს კონტაქტი.მეუბნება სიამაყითდა უნდა ამაყობდეს.მე სულ ვფიქრობ ნეტა მეს რამოდენიმე ადამიანს ვიცნობდე თქო მაგრამ სადაა.ბოლოს ძალიან ცუდად ვარ. ბოლოს რა მე სულ ცუდად ვარ.სამალუბლონი ნაძჳრალა გავხდი.სახლიდან აღარ გავდივარ.და მიხარია.რა მიხარია არც ვიცი ამგრა მიხარია რომ არავის ვხედავ.აღარ ვუყურებ იმ საცოდავებს.რას ვერჩი მაგრამ მაინც.აი იმ საცოდავებს.თავი რაღაც რომ ჰგონიათ.მაგალითად ავიღოთ აკადემიის ადმინისტრაცია.მაგათზე შენძრეული არავინ არ დადის დედამიწაზე.ან ავიღოთ ღვაწლმოსილი მასწავლებლები.სწავლის მაგივრად ბავშვებს აგიჟებენ.მაგალითად ჩემი მეგობარი ლეღვს ვაგინას ამსგავსებს,ოღონთ უფრო გემრიელი არისო.ამ ჩვენ რომელბიც სკამზე ვზვიართ და უზროდ ვეწევით ვხვდებით რომ ტრაკში არ ვართ.ანუ რაღაც აზრი გვაქ.ჩვენი მეგობრის შედარებაზე ვიცინით.მერე კიდევ ვიცინით უკვე ერთმანეთზე.იხსენებს ტაბლეტებზე დამოკიდებულებას.ეს ისეთი მშვენიერია.ჩვენ ყოველთვის რაღაც აკრძალულს ვაკეთებთ.მაგალითად ქუჩაში გრაფიტს.ის ვინმე გოგოს აკოცებს.ავდგებით და რამე ისეთს გავაკეთებთ რითაც მსოფლიოს წამოვიკიდებთ.ვიცი რომ წერს.მაგრამ იშვიათად მაკითხებს თავის ჩანაწერებს.დღეს თქვა ქარს უნდა გავატანოო და კდიევ ერთმა ჩვენმა შენძრეულმა მეგობარმა ეს წერილბი წაიღო და ალბათ დაწვა სადმე სასაფლაოზე.მას ყოველთვის ღრმა ფანტაზია ჰქონდა.მე ისევ მაწუხებს სუიციდი.ისევ მახსენდება,რომ ვერ გადავხტები.პირველ სართულზე ვცხოვრობ.არადა გამწარებით ვყვირი რომ სუიციდი უზრდელობაა.მაზოლზე ფეხს მადგამს და მეკითხება დღეს თავს ხომ არ ვიკლავდითო.ბოლოს უაზროდ ვლაპარაკობთ ყველაფერშემცველ არაფერზე.და აი გამოჩნდა ვიღაც ბავშვი.ჩვენც ხომ დიდი ახვრები ვართ.ვეძახით ბავშვს და ტვინს ვურევთ,ყველანაირი ნაგვით და სასიზღრობით.და ბავშვი მიდის.გვიკიდებს.მერე ამ დროს ჩვენი მეძავი მეზობელი კლიენტთან ერთად იჩითება.ჩვენ ხომ სკამზე ვართ.მოდის და გვესალმება.დიდის ამბით იტყლარწება.მერე მიდის.მაგრამ ეს არ ანებებს თავს და უყვირის.''რა სექსუალური იყავი,კიდევ ხომ არ გადამაჯდებოდი?'' ასე ჩვევია.აღელვებულია.იგინება და კატას იხუტებს.რომელთანაც ვინ იცის რამდენი რამე აქვს გაზიარებულ-გადატანილი.კატა კაი ვიღაცაა.ჰომოსექსუალია და რევაზი ჰქვია.იმდენჯერ აბანავებს, რომ მისტერ სისუფთავეა.ძაღლიც მოვიდა.ლამაზია მე,შენ,კატა და ძაღლი.ხო ეს ძაღლი ძალიან აზაბოჩენია და თან მშიშარა.ტვიქსი ჰქვია. არა იმიტომ,რომ მისი საყვარელი შოკოლადია.უბრალოდ იმიტომ რომ ერთი მეგობარი გვყავს რომელსაც ვაკელ ურჩხულს ვეძახით.დიდი მსუქანი და ანანიზმის მოტრფიალე ახალგაზრდა,რომელმაც გარესამყაროსთან შეწყვიტა კონტაქტი.ტვიქსა და რეზო.ვაფრენთ.ვრეკავთ დავნადგურდებით.პოსტ აპოკალიფსური საქართველოა.ხვალ წავალთ.მას გზაზე გადასვლის ეშინია.და სკოლაში სკეიდით დადის.ეს იმდენად ხიბლავს,რომ შეუძლია საკუთარი დირექტორი მოკლას.