თბილისის პოსტაპოკალიპტიკური ქრონიკები(დასასრული Vol:1)

ჩვენ უკვე მეორე თვეა,ვირტუალურად ვსაუბრობთ ერთმანეთთან.შენ ყოველთვის გიყვარდა,ფეხის მაგიდაზე შემოდება და იდუმალი სიბნელით სავსე ადგილების განათება.კიდევ უბრალოდ გხიბლავდა,ზამთარში მეწამული კაშნეთი სირბილი კუს ტბასთან...ამას ვარჯიშისთვის არ აკეთებდი.უბრალოდ გინდოდა დაგენახა მზე როგორ ჩაქრებოდა.ამას ყოველდღე აკეთებდი და შემდეგ უკან სახლში ბურნდებოდი.მთელი ცხოვრება ემზადებოდი.ხან რისთვის ხან კიდე ვისთვის.ამ ბოლოს ჩაბარება მოგინდა.რატომ შენთვითონ არ იცი.უბრალოდ ეტაპს ამთავრებ და შემდეგზე გადადიხარ,როგორც ამინ მაალუფი,მომაკვდავ იდენტობებში.ამ გასეირნების შემდეგ კომპიუტერთან ბრუნდები და ისევ იგივე პოზას იღებ.პირში 35 თეთრიან საწუწნ კანფეტს იდებ და ტლოყნი.მერე რაღაც წიგნს იღებ.და სწავლობ.კამერა ჩართულია.ეგ შენი წესია.წესი და თხოვნა.მარტო რომ არ იგრძნო თავი.შენი ოთახი ცივია.ფერებით არის ცივი.ოთახის ტემპერატურაზე არ მაქვს ინფორმაცია.ყოველთვის გაურბოდი შეხვედრას.რაღაც უგემოვნო ფრანგულ ფილმს მაოგნებსეს ურთიერთობა.გუშინ გამოაცხადე,იცოდი რა უნდა გეკეთებინა მომავალში.ხო შენი პრობლემა ეგ არის რომ,არ იცი რა უნდა გააკეთო მომავალში.არადა წუწუნებ გუშინდელი დღე დაკარგულია და არ უნდა მივსტიროდეთო. თუ რაღაც ეგეთს ამბობდი.მერე კიდე,იძახი სივრცე არ მყოფნის
თვითრეალიზაციისათვისო.ვთიშავ,ვამთავრებ.მერე ვჯდები და ვწერ.რა კარგი იქნებოდა ერთხელ მაინც მენახა გუშინდელი დღე.რადიკალურად არა მაგრამ მაინც შევცვლიდი რაღაცეებს.დღეს მე და ოთო თბილისს ვაწუხებდით.დილის 4 საათზე ჩაციკლოპებულები მთელ ნუცუბიძეზე ჩემი მანქანით დავქროდით.ფანჯრიდან თავს ვყოფდით და ქალაქს დედის ტრაკს ვაგინებდით მოღალატე ვირთხობისთვის.ბოლოს სადღაც ვაგზლის მოდეანტან ვხვდებით.ვინ იცის როგორ.ერთი გოგო ვიახლოვდება.სიგარეტს გვთხოვს.შემდეგ კდიევ გვეუბნება რაღაც მინდა გთხოვოთო.ჩვენ ოფლი გავსხამს ზურგზე და ვეუბნებით სიტყვა გააჩნიას.ის ამოიოხრავს და გვეუბნება რომ საგიჟეთში დავაწვინოთ.ჩვენ უბრალოდ ვყლევდებით.მერე ამბობს ენის ბორძიკით რაღაცას ჟურნალისტიკაზე,სუიციდზე.ოთო ეუბნება რომ ჯერ ადრეა სუიციდი.და მსგავსი რაღაცეები.მერე ვანოს ახსენებს.დამაწვინეთ საგიჟეთში.იმეორებს ათჯერ.ხელზე პეპელა აქვს ტატუირებული.ჩემი ბინძური ტვინი მეძავთან აკავშირებს.მერე ვფიქრობთ რა ვქნათ.ჩვენ ვერ წავიყვანთ საგიჟეთში და ვერ შევუსრულებთ თხოვნას.კაიფში ვართ.თან საბარგული სავსეა 2.5 კგ კოკაინით.30-მდე LშD-თი.
ეს ყველაფერი საკმარისია,ციხეში ტრაკი პიდარასტებს რომ მივუშვიროთ.მაგრამ ვიკიდებთ.ვივამთ მანქანაში და გაზს ვაჭერთ.თან იგივე გვემართება.რაღაც სტრანი პრიხოდი აქვს.ქალაქს ვაწუხებთ.ასათიანამდე.რომელიც დაკეტილი გვხვდება.მანქანაში 250 000 დოლარის ნარკოტიკი და მეძავი.რა გვინდა მეტი რა?
უცბათ კივილს იწყებს.და გვაგინებს.თქვენ მომიტაცეთო.ეხლა ან ფულს დაყაჭავთ ან კიდე დაგერხათო.(მისი აზრით რაღაც მაქინაციაში გვაყოფინებს თავს,მაგრამ მე და ოთო რისი ჩათლახები ვართ?)უცბათ ვამუხრუჭებ.ქუჩა მუხრუჭებმა გააყრუეს.ნელა გადმოვდივართ მანქანიდან.ცას მტრედისფერი ეპარება.საათს ვუყურებ.6 იწყება.გადმოდის გოგომ ანქანიდან და რაღაც 5 ლარიანი დანას ოთოს უშლის.მე ამ დროს საბარგულს ვხსნი და იქიდან,უროს ვიღებ.მივდივარ გოგოსთან და ვეძახი:-ოე,ერთი გამომხედე რა!(სტანდარტული თბილისური ფრაზა)
ის იხედება და იმ წამსვე ურო იწყებს მისი ქალადან ტვინის გამოღებას,რომელიც ნაზად მიფრინავს ცაში,ვარდისფერი მოლუსკი.(მტრედისფერი ცის ფონზე,ციკლოდოლის ქვეშ მყოფებს საერთოდ გვაყლევებს.)და ასფალტზე ენარცხება.რომელსაც ოთო ფეხით სრისავს.და ზედ ნამწვს აქრობს.ამ დროს გოგონას უტვინო სხეული ეცემა ძირს.საყვარელია,თვალები,პირი,სახის დარჩენილი ნაწილი.სულ სისხლი.მანქანაზე სისხლი.ჩვენ არ შეგვესხა და გადავრჩით.ოთო მართმევს უროს და მთელი ძალით სახის ადგილას უშვებს.სახე გაქრა.სისხლი ფეხებზე გვაქვს.შემდეგ მშვიდად ვფატრავთ და კოკაინის ზედმეტ ნაწილს შიგნით ვტენით.ამ ყველაფერს სტერილური ხელთათმანებით და ექიმის კაბინეტიდან წამოღებული ხალათებით ვაკეთებთ.მშვიდად ვართ.არაფერი გვადარდებს.არც იმან შეგვაწუხა,ბებერმა ქალმა რომ ჩაგვიარა და ამ სცენის დანახვაზე რომ უბრალოდ ენა გადაყლაპა და გაიქცა.არც იმან მიიქცია ჩვენი ყურადღება,კატამ ტვინის ჭამა რომ დაიწყო.შემდეგ მშვიდად ვიღებთ სხეულს და  სატელეფონო ლუკში ვაგდებთ.ცოტა ბენზინი და ყველაფერი კარგად არის.წვა დაიწყო.ისევ უკან მანქანაში.და გავრბივართ სადღაც ტრაკში.უბრალოდ სახლამდე მინდა მივიდე და დავიჯერო რომ გავიღვიძებ.