we are crossing the sky....

ერთი დღე ორი უიღბლოს ცხოვრებიდან,რომლებმაც არ იცოდნენ რა ექნათ.

მოგელ,გინდა მაგარ პროკლუჩენიაში წაგიყვანო?ჩვენ,რომელიღაც გარეუბანში ვართ.ერთ უბრალო ქუჩაზე.ქუჩაზე რა სოფელს ჰგავს.მაგრამ მაინც თბილისია.ერთი სკამი ვიპოვეთ და ვსხედვართ. ვეწევი და ვუსმენ.ის ათასს ჰყვება.არ ჩერდება და თან ხაზს უსვამს,რომ არ ჩერდება.ჩვენ მეჯდუპროჩემ მაგრად უაზროდ ვზვიართ.გვცივა.მაგრად ცივა.თან ღამეა და არაფერი არ ხდება.ორივე ჩვენსას ვფიქრობთ.ორივეს აქედან წასვლა გვინდა.-იცი მე მხოლოდ 4 ადამიანთან მაქვს კონტაქტი.მეუბნება სიამაყითდა უნდა ამაყობდეს.მე სულ ვფიქრობ ნეტა მეს რამოდენიმე ადამიანს ვიცნობდე თქო მაგრამ სადაა.ბოლოს ძალიან ცუდად ვარ. ბოლოს რა მე სულ ცუდად ვარ.სამალუბლონი ნაძჳრალა გავხდი.სახლიდან აღარ გავდივარ.და მიხარია.რა მიხარია არც ვიცი ამგრა მიხარია რომ არავის ვხედავ.აღარ ვუყურებ იმ საცოდავებს.რას ვერჩი მაგრამ მაინც.აი იმ საცოდავებს.თავი რაღაც რომ ჰგონიათ.მაგალითად ავიღოთ აკადემიის ადმინისტრაცია.მაგათზე შენძრეული არავინ არ დადის დედამიწაზე.ან ავიღოთ ღვაწლმოსილი მასწავლებლები.სწავლის მაგივრად ბავშვებს აგიჟებენ.მაგალითად ჩემი მეგობარი ლეღვს ვაგინას ამსგავსებს,ოღონთ უფრო გემრიელი არისო.ამ ჩვენ რომელბიც სკამზე ვზვიართ და უზროდ ვეწევით ვხვდებით რომ ტრაკში არ ვართ.ანუ რაღაც აზრი გვაქ.ჩვენი მეგობრის შედარებაზე ვიცინით.მერე კიდევ ვიცინით უკვე ერთმანეთზე.იხსენებს ტაბლეტებზე დამოკიდებულებას.ეს ისეთი მშვენიერია.ჩვენ ყოველთვის რაღაც აკრძალულს ვაკეთებთ.მაგალითად ქუჩაში გრაფიტს.ის ვინმე გოგოს აკოცებს.ავდგებით და რამე ისეთს გავაკეთებთ რითაც მსოფლიოს წამოვიკიდებთ.ვიცი რომ წერს.მაგრამ იშვიათად მაკითხებს თავის ჩანაწერებს.დღეს თქვა ქარს უნდა გავატანოო და კდიევ ერთმა ჩვენმა შენძრეულმა მეგობარმა ეს წერილბი წაიღო და ალბათ დაწვა სადმე სასაფლაოზე.მას ყოველთვის ღრმა ფანტაზია ჰქონდა.მე ისევ მაწუხებს სუიციდი.ისევ მახსენდება,რომ ვერ გადავხტები.პირველ სართულზე ვცხოვრობ.არადა გამწარებით ვყვირი რომ სუიციდი უზრდელობაა.მაზოლზე ფეხს მადგამს და მეკითხება დღეს თავს ხომ არ ვიკლავდითო.ბოლოს უაზროდ ვლაპარაკობთ ყველაფერშემცველ არაფერზე.და აი გამოჩნდა ვიღაც ბავშვი.ჩვენც ხომ დიდი ახვრები ვართ.ვეძახით ბავშვს და ტვინს ვურევთ,ყველანაირი ნაგვით და სასიზღრობით.და ბავშვი მიდის.გვიკიდებს.მერე ამ დროს ჩვენი მეძავი მეზობელი კლიენტთან ერთად იჩითება.ჩვენ ხომ სკამზე ვართ.მოდის და გვესალმება.დიდის ამბით იტყლარწება.მერე მიდის.მაგრამ ეს არ ანებებს თავს და უყვირის.''რა სექსუალური იყავი,კიდევ ხომ არ გადამაჯდებოდი?'' ასე ჩვევია.აღელვებულია.იგინება და კატას იხუტებს.რომელთანაც ვინ იცის რამდენი რამე აქვს გაზიარებულ-გადატანილი.კატა კაი ვიღაცაა.ჰომოსექსუალია და რევაზი ჰქვია.იმდენჯერ აბანავებს, რომ მისტერ სისუფთავეა.ძაღლიც მოვიდა.ლამაზია მე,შენ,კატა და ძაღლი.ხო ეს ძაღლი ძალიან აზაბოჩენია და თან მშიშარა.ტვიქსი ჰქვია. არა იმიტომ,რომ მისი საყვარელი შოკოლადია.უბრალოდ იმიტომ რომ ერთი მეგობარი გვყავს რომელსაც ვაკელ ურჩხულს ვეძახით.დიდი მსუქანი და ანანიზმის მოტრფიალე ახალგაზრდა,რომელმაც გარესამყაროსთან შეწყვიტა კონტაქტი.ტვიქსა და რეზო.ვაფრენთ.ვრეკავთ დავნადგურდებით.პოსტ აპოკალიფსური საქართველოა.ხვალ წავალთ.მას გზაზე გადასვლის ეშინია.და სკოლაში სკეიდით დადის.ეს იმდენად ხიბლავს,რომ შეუძლია საკუთარი დირექტორი მოკლას.

მოდეპრესიო მზე

ისევ ისე მძღნერისფრად,რომ გაიღვიძებ მერე მიხვდები რო ტრაკში ხარ. დილა თათულასთან ლაპარაკით იწყება.მაზაგიობობაა.ჩემთან გამოსვლით იწყება ყველაფერი.მერე იქ ჩვეულებრივ ამპლუაში ხარ და ბრალს გდებენ თამაშში.აქ უკვე მსუბუქ დეპრესიას იკიდებ.და უარს ამბობ უფასოდ მაკდონალდსის გენმოდიფიცრებულ-სატანისტურ-ყვერებზე... სახლში ზურას ზარებით აფეთქებული ტელეფონი გხვდება.. იწყებ ფიქრს რა ქნა..აზრი არ მოგდის და შენდაუნებურად დაციკლოპებულ ზვიგენს ემსგავსები.ვითომ ცურავ და რომ გაჩერდე მოკვდები.უაზროდ უყურებ ჭერს და ანდერგრაუნდული ჯგუფი ''ceilin is my floor'' გახსენდება. ისე კარგი სასტავია ძალიან.მომავალი აქვთ.თუ გაატრაკებენ.ისე ამ ბოლო დროს ნაკლებად ვუსმენ მუსიკას.. აი ორი ჯუფი და ვსო შემჯდარი ვარ.პახაბნი სიტყვები მაქ აჩემებული როგორიცაა მიმართვა-მოქალაქევ! და მისთანები.ისე ნაკლებად უნდა ვიფიქრო თათულიზე თორემ ფაღარათს მიჩენს.ბოლოს ვდები დივანიდან და მთელ კარტოფილს პირში ვიყრი და ლუკასთან მივდივარ...ისე ბეზ პრიჩინა... მივედი..შაკო ზის დიდი შაჰივით და ყვერს იფხანს..ეს ხომ მშვენიერია..შაკო მაგარი კაცია...კდიევ ზღარბი იჩითება ცოლუკასთან ერთად და მაღი... პოსტ დეპრესია..ანუ გმაოვდივარ დეპრესიიდან,მისწორდება ეს სასტავი..მერე ვყლეპროჭაობ მე ათას ყლეობას და ესენიც მისმენენ...თან იცინიან...მეჟდუპროჩემ,მე კი მისწორდება მაგრამ იმათღ არ ვიცი..ბოლოს რაღაც ფაღარათული მიპყრობს და მოვდივარ..მგონია ვაწუხებ ხალხს... ვჯდები მარშუტკაში და მივდივარ ტრაკში..თან ვფიქრობ ვზივარ ნავში და მივდივარ ტრაკში..არა სადაც მივდივარ ნაღდი ტრაკია.თრეში...ხვალ ძეგვში მივდივარ..დიდი ამბით უნდა დავლიო..დიდი ამბით მე ხომ ქართველი ღიპიანი კაცი ვარ..ხო შვილი მენატრება FMQ რატო არ ვიცი მაგრამ მენატრება..მაგარი შვილი მყავს..sweet child O' mine..პიზდეც..ხოდა ვგეგმავ ძეგვში როგორ წავიდე...ფეხით კაია შამანა და ამბავი მაგრამ..დამეზარება და ტვინი უნდა მოვტყნა როგორც ვიცი..დიდი მაზგაიობი ვარ.. უი დღეს არჩილა გამოჩნდა.. იმენა ჩუვაკი..დაგრუზული რო ხარ, აი რაც არ უნდა ტრაკში იყო იმენა გამოგიყვანს..ჩემი ძმის კლასელია მგრამ მგონი მე უფრო ვძმაკაცობ არჩჳლასთან.. თან ჩერეზჩურ დურასელის ელემენტია...ხოდა ასე და ამგვარად სახლში მივაღწიე და მივხვდი დედა მენატრებოდა :* კაი პონტია დედა თან ელენე რო ქვია... და ელუსის უწოდებდა ნაყინებზე რო დაგათრევს..