ციკლიდან პოსტაპოკალიპტიკური თბილისის ქრონიკები.

ბოლოდონის უპრასვეტობა ავიკიდეთ.მსუბუქი დეპრესია უკვე დიდ დეპრესიაში იზრდება.სადღაც პეკინზე ვგდივართ.სტადიონზე და გახეთქილი ბურთით კალათბურთის თამაშს ვცდილობთ.ხო საყვარლები ვართ?კორპუსიდან ოღრაშული ხვნეშ-კივილი გვესმის.რა საამურია.ბლინ,მაგრად გვენძრევა.რა ვქნათ?მოკლედ მშვენიერი სასტავი ვართ.მოყვარული ოპერატორი,რომელიც მშენებლობას აწვება.შემდგარი რეჟისორი რომელიც შთაგონების გარეშე აგერ 4 თვეა ჩვენთან ერთად დადის.და შეწუხებული რესტავრატორი რომელიც ამ წამს,ამ დაგვის წერით ირთობს თავს და ცდილობს თავის ფატალისტურ-სუიციდური განწყობა გმაოხვიოთ და შემდეგ მეტროში თვითმკვლელობისკენ გიბიძგოთ.   ჩვენ საყვარელი სასტავი ვართ. რეჟისორამდე ორნი ვიყავით.ყიალი გვისწორდებოდა.ის იღებდა ყველგან და ყველაფერს.მე კიდე ვსვავდი ან ვეწეოდი.შიგადაშიგ ვუკრავდი.დავდიოდით ყველგან და ყოველთვის.ვიწყებდით გლდანიდან და მთაწმინდაზე ვამთავრებდით.პოსტაპოკალიფტიკურ თბილისს ღამით მშვენიერი მადა მოაქვს.და ჩვენც ვუყურებდით ამ დიდ მძღნერს.მერე რეჟისორი მოვიდა.თავისით.ვეღარ ვიღებ და თქენთან დავდგებიო.ჩვენც არ გავუტეხეთ.გოგო არის.მეჟდუ პროჩემ თავის მარალნი-ინტელექტუალნი მოსწერებით ნამდვილად შიზოიდი იყო.შუშის სახლი უნდა.რა იდიოტობაა.ოპერატორს სულ ჰკიდია სახლი.თავის ფორდითაც მშვენივრად კმაყოფილდება.სახლში დახურული სივრცეაო და კუბო არისო.მე კიდე მაგრად მინდა ფრიზბი ვითამაშო.დაშლა გვინდა,დაშლა რა წასვლა მინდა.მივდივართ.მანქანაში ვზივართ და 240-ით ვაჟაზე.ყველა ჩვენ გვაგინებს.არც ჩვენ ვაკლებთ.ლამისაა ავფრინდეთ.წითელზე გავჩერდით.გვერდით ორი გოგო მოგვიდგა ცინცხალი მერსედესით.და ძალაუნებყრად მათ საუბარს ყურს ვკრავ უკანა სავარძელზე მიწოლილი.ეს ორი თბილისელი პეპელა.აი ისეთები,ტუჩებს რომ ბერავენ და ძერსკად იწოდებიან ერთურთში.მაინც ვერ ვამუღამებ რა ეტყობათ ველურობის.საუბარი ისეთ მდარე ინტელექტუალურად მიდის რომ,სურვილი მიჩნდება თავი მოვიკლა.საუბარი ტანსაცმელს და მისთანებს ეხება.ვიღაც ბიჭებს რომელბსაც ბოლოსართ, კო,კა,შა და კდიევ მრავალით იხსენიებდნენ.ბოლოს ყელში მასხვას მათი ტონი.არა ბეზ ბაზარამ დემოკრატია და ათასი ნაგავი გვაქ,რაც უდნათ ის თქვან და ქნან მაგრამ ასე აშკარად და საქვეყნოდ დანაშაულია.ჩემი მეგობარი ფანჯრიდან თავს ყოფს და ეკითხება უკაცრავად გოგონებო,კომპასი ხომ არ გექნებათო.გოგოებიც იბნევიან და ერთმანეთს ეკითხებიან ხომ არ იცი რა არის ეგ კონპუსი თუ რაღაცო?მოდი და ნუ გაგეღიმება.ჩვენ ხომ ყველაზე განათებულები ვართ!მაგრამ არ ვიცით რა არის კომპასი,ალტი,ტოლერანტობა და ა.შ. მაგრამ ჩვენ მაინც ბრწყინვალეები ვართ.ბოლოს მივდივართ.მივდივართ ისე უმისამართოდ.ხვალ აკადემიაში მივდივარ.პირველი დღე.რაღაც უნდა შევცვალო.